Ankara’da bir çay ocağında çalışan Ahmet Karagöz, Türkiye derinden sarsan “asrın felaketiyle” birlikte pek çok kişi üzere yardım etmek için elinden geleni yapmaya çalıştı.
Önce topladıklarını yardım kuruluşlarına vermeyi düşünse de, sonrasında zelzele bölgesinde ve depremzedelerle birlikte olması gerektiğine karar verdi.
Ankara’dan Hatay’a gönül köprüsü
Elimde avucumda ne varsa harcadım, birinci etapta gereksinim duyulacak materyalleri aldım. Sağ olsun arkadaşlar, dostlar da oldukça şey aldılar. Doldurdum otomobilime. Otomobilim eski, o kadar yolu masraf mi diye merak etsem de ‘Bismillah’ deyip yola çıktım. Evvel Maraş’a gitmekti niyetim fakat Maraş’a vardığımda kamyonları, tırları, yardım kuruluşlarını gördüm çok kalabalıklardı. Ben de devam edip Hatay’a sürdüm otomobilimi.
TRT Haber’den Abdülkadir Konuksever’in haberine nazaran; Hatay’ın Kırıkhan ilçesine gelen ve mahallelere dalan Ahmet Karagöz, yıkıntıların olduğu bir bölgede karar kılmış. Çabucak çalışmaya başlamış:
Allah razı olsun bir sürü insan hiç esirgemeden yardım gönderdi. Bunları en çok muhtaçlık sahibine nazaran taksim yaptım. Beşerler vicdani bir muhasebeyle yardım yapıyorlar lakin buraları görmeleri gerekiyor. Şayet burada yaşananlar tam anlaşılabilirse işte o vakit her şey çok daha kolay olacak. Zira bizim insanımız vicdanlıdır, bizim insanımız güzeldir.
Adını “güzel abi” koydular
İyi insanlardan birisi de Ahmet Karagöz. Bölgede depremzedeler için hiç karşılık beklemeden çalışması, beşerlerle ve bilhassa çocuklarla yakından ilgilenmesi üzerine ona bir de lakap kazandırmış. “Güzel abi.”
Benim bu dünyaya ilişkin bir şeyde gözüm yok. Ailem ve çocuklarımla kıt kanaat ancak şükrederek geçiniriz. Sonra hayat gösteriyor bize ki ne kadar kıt kanaat yaşasak bile bir sarsıntı onu bile elinizden alabiliyor. Bu nedenle şükrümden vazgeçmem. Ben Ankara’daki ailemin bana ne kadar muhtaçlık duyduğuna baktım. Sağ olsun bir oğlum var çalışıyor bekar. Aileye sen bakacaksın dedim helallik istedim ve çıkıp geldim. Beşere el uzatmak, isteğini Allah’tan bekleyerek yardımlarına koşmaktan daha hoşunu ben bilmiyorum. Buradaki beşerlerle sarsıntının başından beri beraberiz. Birbirimizi tanıdıkça yakınlaştık, kaynaştık; ‘estağfurullah fakat bana hoş insan’ diye lakap takmışlar. Ben de onlara; ‘güzel insan sizsiniz’ diyorum, benim kulluk görevim ve ne olduğumu lakin Allah bilir, fakat tabi hoşuma gidiyor sevmeleri.
Enkazdaki mushafları toplayıp temizliyor, dağıtıyor
Ahmet Karagöz yardım işlerinden fırsat bulduğunda enkazda Kur’an-ı Kerim aramaya çıkıyor. Yanı sıra dini kitapları bularak temizledikten sonra temizleyip muhtaçlık duyanlara dağıtıyor:
Kutsal kitabımız, içerisinde Allah’ın kelamı peygamberlerimizin ismi var. Allah devletimize zeval vermesin, yardımlar, yemek, paklık hizmetleri bir sistem içerisinde yürütülüyor. İnsanların artık öbür gereksinimleri var. Bir tırnak makası, bir dikiş iğnesi, bir kibrit, bir mum çok sevindirebiliyor insanları. Elbette her şeylerini kaybettiler. Bir gün enkazın birinde Kur’an gördüm. Alıp temizledim, sildim. Yolda yürürken bir bayan elime bakıyor. Sordum meğer ne vakitten beri Kur’an, Yasin arıyormuş zelzelede kaybettiklerine okumak için. Diyanet İşleri Başkanlığı pek çok yerde dağıtmış duydum ancak tabi her beşere ulaşmak mümkün değil. O günden sonra enkazlar, içine girilebilecek binaları dolaşmaya başladım ve kitapları toplamaya başladım. Bazen girmeye korktukları binalardan insanların eşyalarını da çıkartıyorum, çocuğunun bir oyuncağını, bir fotoğraf isteyenler oluyor. Onların da bu taleplerini elimden geldiğince karşılamaya çalışıyorum.
Bayezid-i Bistami Türbesi’nde de paklığa yardım etti
Deprem bölgesinde pek çok türbe de ağır hasar gördü. Hatay’da Kırıkhan-Hassa yolundaki Alabeyli köyünde bulunan Bayezid-i Bistami Türbesi de onlardan biri. Kırıkhan’da yardımına koştuklarından birinin bu durumdan bahsetmesi üzerine Ahmet Karagöz otomobiline atlayıp türbeye koşmuş:
Büyük alim, büyük mutasavvıf. Duyunca doğrusunu isterseniz gücüme gitti. Çıktım yola. Epey hasar görmüştü. Dökülen taşları tek tek topladım, içeriyi temizledim halıları silkeledim. Bir gün orada kaldım, elimden geleni yapmaya çalıştım. Yapısına dokunmadım o benim işim değil, aslında çabucak akabinde vakıfların takımları gelip çalışmalara başladılar. Orada çok hoş şeyler yaşadım ancak tabi bunu anlatmam mana alemi için yanlışsız olmaz.
“Kimin ne muhtaçlığı varsa burada olmaya devam edeceğim”
Depremle birlikte bölgeye koşan arama kurtarma grupları, birtakım yardım kuruluşları ve takımlar vazifeleri sona erdikçe geri dönüyorlar. Enkaz kaldırma çalışmalarının sürdüğü bölgede okullar açıldı, konteyner kentler ve köy konutlarının teslimine başlandı. Hayatın olağanlaşması ismine çok ağır bir çalışma yürütülüyor. Misyonu tamamlanan ve gereksinim kalmayan takımlar dönerlerken Ahmet Karagöz’ün planlarında bu türlü bir şey yok.
Ben bir manada buralı oldum. Buralarda Allah razı olsun devlet tüm imkanlarıyla alanda ve her şeye koşuyor. Bana yardım manasında çok gereksinim kalmadı. Yeterli makus bir çadırım var burada. İçerisine kitap ve oyuncak dolduruyorum. Çocuklar ilgiye çok muhtaç. Okulları açıldı, pek çok aktiflik düzenleniyor onlar için ancak benim de birkaç kuklam var. Onları eğlendiriyor, kuklaların ağzından öyküler anlatıyorum. Çok seviyorlar, ben de çok memnun oluyorum. Büyük, küçük, çocuk, bebek; kimin neye gereksinim duyarsa o muhtaçlığı karşılamak için elimden geleni yapacak ve burada olmaya devam edeceğim. Bu bir iğne, bir kürdan olsa bile…
Yorum Yok